Chanel: de legende

Waar: Gemeentemuseum Den Haag
Prijs: € 14,50
Periode: 12-10-2013 tot en met 02-02-2014
Waardering: **** van de *****

Mevrouw Chanel
Foto: Mirjam de Witte

Goh, wat is ze zwaar. Zwaarder dan ik dacht, maar wat is ze mooi afgewerkt en wat voelt ze zacht. Wat moet het heerlijk zijn om haar in de kast te hebben hangen. Te weten dat ze er altijd is. Als je het moeilijk hebt of als het goed met je gaat. Ze is er voor je. Het zwarte jasje van Chanel. Het hoogtepunt van de tentoonstelling Chanel: de legende is toch wel het aantrekken van het Chanel-jasje. Ze voelde gelijk goed, als een tweede huid. Dieptepunt van de tentoonstelling? Ik moest haar ook weer uittrekken.

Gosh, she's heavy. Heavier than I thought, but she's beautiful and so soft. It must be lovely to have here in your closet. To know she's always there. When you're having a bad day or when everything is fine. She's there for you. The little black Chanel jacket. It's the highlight of the exposition Chanel: the legend wearing the Chanel jacket. She felt immediately right, a second skin. The most dreadful thing of the exposition? I couldn't take her home. 

Zo gelukkig…
Foto: Willemijn van Grinsven

Maar laat ik niet alleen vertellen over het jasje. Er was natuurlijk meer. Veel meer. Er waren jurken, sieraden en nog meer jasjes. De tentoonstelling voert langs alle jaren van Coco Chanel. Het vertelt haar verhaal en legt uit hoe zij het leven van menig vrouw heeft veranderd. Van bijvoorbeeld Marlene Dietrich. Haar kleding hangt in Den Haag. Twee iconen samengevat in één mantelpak. 

But there was more. A lot more. There were dresses, jewelry and more jackets. The exhibition takes you on a journey through the years of Coco Chanel. It tells her story and explains that the designer changed the lives of many women. For example the life of Marlene Dietrich. Some of her Chanel outfits are in The Hague. Two icons summarized in one suit.  

Het startpunt is de jaren twintig. Een aantal simpele, maar daardoor juist prachtige creaties staat achter glas.Terwijl ik een zwarte jurk uit de begintijd van Coco bekijk, verzucht een vrouw naast mij: "You can wear that today." En daar heeft ze gelijk in. De ontwerpen van Chanel zijn tijdloos. Dat is een van de krachten van Chanel. Een andere kracht is dat de Française alle rangen en standen aanspreekt. In het Haagse museum lopen dames die eruit zien alsof ze een flink aantal Chanelletjes in de kast hebben hangen. Er lopen hordes Libelle-vrouwen rond en niet te vergeten de artistieke homo. Allemaal geïnteresseerd in Coco en dat jaren na haar dood. Het is knap. 

The starting point is the twenties. Some simple and in that way beautiful creations are behind glass. While I'm looking at a black dress a woman next to me sighs: "You can wear that today." And she is right. The designs of Chanel are timeless. That is one of the strengths of Chanel. Another strength is the fact that the French designer addresses people of all walks of life. In the museum are women that look like they can afford a Chanel or two. There are hordes of Libelle-women and let's not forget the artistic gay-man. All of them interested in Coco, years after her death. Well done. 

Gérard Pipart voor Nina Ricci 1971
Foto: Mirjam de Witte

Na een ruimte met sieraden volgt een grote zaal met alleen maar zwarte jurkjes. Niet ontworpen door Chanel, maar door designers die inspiratie kregen door het zwartje jurkje van Coco. Dat laat goed zien wat Chanel heeft betekend en nog steeds doet, maar deze ode aan the little black dress zorgt er ook voor dat het gevoel me bekruipt dat ik hier maar weinig echte Chanel te zien krijg. 

After a room filled with jewelry comes a big area with only black dresses. Not designed by Chanel, but by designers that were inspired by Coco's black dress. It shows what Chanel meant and still does, but this ode to the little black dress also makes me feel that there are not a lot of real Chanel creations on display at this exposition. 

The Little Black Dress
Foto: Mirjam de Witte

En dat gevoel blijkt te kloppen. Er hangen nog wat minder geslaagde Chanel-creaties door Karl Lagerfeld. Onder meer een geel pailletten-jasje en dat terwijl Lagerfeld zoveel moois heeft gemaakt in de dertig jaar dat hij de scepter zwaait in het Franse modehuis. Hij weet perfect de kracht en het gevoel van Chanel te verwoorden of moet ik zeggen verkleden? Dan zijn er nog wat mantelpakjes gemaakt door onder anderen Max Heymans, topscorer op het gebied van het kopiëren van Chanel. En dat hij het niet zelf had bedacht stak hij niet onder stoelen of banken. Hij noemde deze ontwerpen doodleuk à la Chanel. 

That feeling appears to be right. There are some less successful Chanel creations by Karl Lagerfeld. For example a yellow jacket. Not one of the best designs of Lagerfeld. A pity because Karl made beautiful things in the thirty years he is head of the French fashion house. He knows as no other what the strength and feeling of Coco was. Further there are suits made by among others Max Heymans. He loved to copy Chanel. He even called his work: à la Chanel.  

Chanel door Lagerfeld 1991
Foto: Mirjam de Witte

Rest nog de vraag moet je hier heen? Het antwoord is kort en simpel: ja. Al is het alleen maar om eens in je leven een Chanel-jasje te dragen. 

Than there's only one question that remains: is it necessary to go to Chanel: the legend? The answer is simple: yes. Even if it's only to wear a Chanel jacket just for once in your life. 

ARRRGH! Monsters in de mode

Waar: Centraal Museum Utrecht.
Prijs: € 11,-
Periode: 19 oktober 2013 tot en met 19 januari 2014. 
Waardering: ** van de *****

Toen in 2008 in het Centraal Museum in Utrecht een overzichtstentoonstelling werd gehouden over het werk van modeontwerpers Viktor & Rolf was de belangstelling enorm. De modemeisjes en fashionjongetjes kwamen van heinde en verre om deze expositie te zien. Zo’n 55.000 bezoekers en ik vergaapten ons in The House of Viktor and Rolf onder meer aan het poppenhuis van zes meter hoog met daarin porseleinen poppen met creaties van het modeduo.  

When in 2008 the Centraal Museum in Utrecht held a retrospective about the work of fashion designers Viktor & Rolf the interest was huge. Fashion girls and boys came from far and wide. About 55.000 visitors and I were astonished about the six meter high dollhouse with porcelain dolls wearing designs of the fashion duo. 

Poppenhuis Viktor & Rolf
Foto: Mirjam de Witte

Dat was toen, ARRRGH! Monsters in de mode is nu. En dat is heel andere koek. Niks geen dringen geblazen om alles te kunnen zien. Geen hippe meisjes en jongens. Nee, ouders met kinderen en toevallige passanten. Monsters in de mode trekt niet het standaard modepubliek. Hoe kan dat? Het ligt in ieder geval niet aan de namen van de ontwerpers die hebben meegewerkt. Bas Kosters, Issey Miyake en Maison Martin Margiela om er maar een paar te noemen. Van die laatste is een masker te zien die zanger Kanye West gebruikt tijdens zijn concerten. Dat is toch megahip? 

That was then, ARRRGH! Monsters in fashion is now. And that's something completely different. No pushing and shoving to see everything. No fashionable girls and boys. No, parents with kids and accidental passers. Monsters in fashion doesn't attract the standard fashion audience. How is that possible? It's not the designers that cooperated. Bas Kosters, Issey Miyake and Maison Martin Margiela, to name a few. From Margiela there is a mask at display that is used by singer Kanye West. That's pretty cool isn't it?  

Maison Martin Margiela 2012
Foto: Mirjam de Witte

Dat het niet stormloopt bij deze tentoonstelling kan ook niet liggen aan het idee achter Monsters in de mode. De expositie wil laten zien dat mode niet alleen met kleding te maken heeft. Steeds vaker worden stukken ontworpen die het lichaam compleet veranderen of anders benaderen. Dat is ook het allerleukste aan Monsters in de mode; het laat je kijken naar kleding op een andere manier. Dat mode en creativiteit geen grenzen hebben. Dat zou toch menig kunstacademie-student moeten aanspreken. 

That there isn't a big crowd for this exposition is not due to the idea of Monsters in fashion. The exposition shows that fashion isn't only about clothes. More often designs are made that completely change the body or give it a different approach. And that's the most fun about Monsters in fashion: it makes you look at clothes in another way. That fashion and creativity don't have borders. That should appeal to most art academy student. 

Issey Miyake en Dai Fujiware 2001
Foto: Mirjam de Witte

Het feit dat de bezoekersaantallen tegenvallen kan ook niet liggen aan de ontwerpen die er te zien zijn. Twee sprongen er voor mij uit. De, zoals ik 'm noem, baardman van de Engelse Helen Price. Wat een werk heeft daar in gezeten.

The fact that the number of visitors is disappointing cannot be the result of the designs that are shown. Two stood out. The, how I like to call it, beardman of the English Helen Price. What a work that has been.  

Helen Price 2011
Foto: Mirjam de Witte

En bij Pins and Needles van Bart Hess heb ik langere tijd stil gestaan. Dit ontwerp is dit jaar in opdracht van het Centraal Museum gemaakt. Iemand die dat pak aan heeft vraag je niet om gezellig op je nieuwe bank te komen zitten. Aan het pak zijn magneten genaaid waaraan de pins and needles vastzitten. Het is het enige monster in de tentoonstelling waar ik een beetje bang van werd. 

And at Pins and Needles of Bart Hess I stood still for a longer time. This design has been made commissioned by the Centraal Museum. You wouldn't ask someone who is wearing that outfit to come and sit on your new couch. On the suit magnets have been sewn on and the pins and needles are stuck on them. It was the only moster that frightened me. 

Bart Hess 2013
Foto: Mirjam de Witte

Waar ligt de stilte in de expositieruimte dan wel aan? Aan het feit dat deze ontwerpen niet draagbaar zijn. Aan het feit dat monsters simpelweg niet sexy zijn. Aan het feit dat zo'n tentoonstelling al snel een freakshow wordt, die niks met mode te maken lijkt te hebben. 
ARRRGH! Monsters in de mode is leuk als je toevallig in Utrecht bent, maar ik zou er niet voor omfietsen. En ben je er dan toch ga dan ook even naar de nieuwste aanwinsten van Fong Leng. Een kleine ruimte met zes niet heel bijzondere stukken, maar ach, je bent er toch...

Then what is the cause of the silence in the exhibition space? The designs aren't wearable. Monsters aren't sexy. An exposition like this can be a freakshow quite fast, that appears to have nothing to do with fashion. 
Monsters in fashion is nice if you happen to be in Utrecht, but I wouldn't make a detour for it. But if you decided to go, do take a look at the new acquisitions of Fong Leng. A little space with six not very special designs, but oh well, you're there anyway... 

Fong Leng 1976 en 1978
Foto: Mirjam de Witte

Happy birthday dear academie

Waar: Modemuseum Antwerpen. 
Prijs: € 8,-
Periode: 8 september 2013 tot en met 16 februari 2014.
Waardering: **** van de *****

Hiep hiep hoera, de modeafdeling van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen bestaat vijftig jaar en viert dat met een overzichtstentoonstelling in het Modemuseum.
Het Modemuseum of MoMu zit in een van de betere winkelstraten van Antwerpen. Het heeft een oude façade, maar een zeer modern interieur. Eenmaal binnen is gelijk duidelijk welke tentoonstelling hier te zien is. Het begint namelijk al op de trap. Via een tijdlijn loop je langs de jaren van de modeafdeling van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Het is wat veel om gelijk allemaal op te nemen, maar het laat in één oogopslag de rijke geschiedenis van deze opleiding zien. Minpunt: er worden in de tijdlijn films afgespeeld over de academie. Die zijn niet te verstaan als het druk is en je kunt er ook niet rustig voor gaan zitten. 

Tijdlijn
Foto: Mirjam de Witte

Hip hip hooray, the fashion department of the Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerp exists fifty years and celebrates this with a retrospective in the Modemuseum.
The Modemuseum or MoMu is situated in one of the better shopping streets of Antwerp. It has an old facade but a very modern interior. Once you're inside it's quite clear which exposition is on display. The retrospective starts directly on the stairs. Through a timeline you walk along all the years of the fashion academy. It is a bit much to take in at once, but it shows the rich history in one glance. Disadvantage: in the timeline movies about the academy are shown. But it is not possible to hear them when it is busy and there aren't any chairs, so you can't sit down for a moment and look at them attentively. 

De tentoonstelling is opgebouwd in twee delen. Het afstudeerwerk en de signaturen. Het afstudeerwerk is opgedeeld in verschillende thema's. Arcadia, Nirvana, Desire en Harmony/Protest. Deze thema's zijn de rode draad door het afstudeerwerk van de studenten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik die thema's niet gelijk begrijp, maar ik begrijp al langer niet waarom kleding een concept moet hebben. Bijvoorbeeld Arcadia; het paradijselijke land van onschuld. Waarom zou je dat in kleding vertalen? Toch opent het de ogen. Het ontwerp van Tabitha Osler laat de ongerepte natuur van Arcadia zien. 

The retrospective is divided into two parts. The work of the graduates and the signatures. The work of the graduates has different themes. Arcadia, Nirvana, Desire and Harmony/Protest. I should be honest, I didn't comprehend the themes at once. But I don't understand why clothing should have a theme. For example Arcadia: the paradise of innocence. Why would you translate that in to fashion? On the other hand it opened my eyes. The design of Tabitha Osler shows the virgin nature of Arcadia. 

Tabitha Osler 2011 Burning Bush
Foto: Mirjam de Witte

De bekendste ontwerpers die van de modeacademie zijn gekomen zijn de  Antwerpen Zes: Ann Demeulemeester, Dries van Noten, Walter van Beirendonck, Marina Yee, Dirk van Saene en Dirk Bikkembergs. + Martin Margiela. 

The most famous designers that came from the fashion academy are the Antwerp Six: Ann Demeulemeester, Dries van Noten, Walter van Beirendonck, Marina Yee, Dirk van Saene en Dirk Bikkembergs. + Martin Margiela. 

De Antwerpen Zes
Foto: Mirjam de Witte

Zij studeren af in de jaren 1980-1982. Als er niet uitgebreid stil zou zijn gestaan bij deze iconische ontwerpers, zou deze tentoonstelling een lachertje zijn. Maar gelukkig Happy birthday dear academie doet het wel. De Antwerpen Zes worden vereerd met een gang vol foto's die leidt naar een ovale ruimte vol ontwerpen van de Antwerpen Zes + Martin Margiela. Een van de hoogtepunten in deze zaal is een catsuit van Dirk van Saene. Ik moest twee keer kijken voordat ik doorhad dat het hele kledingstuk geschilderd was. Een trompe l'oeil. 

They graduated in the years 1980-1982. If this exposition wouldn't dwell on these iconic designers, the retrospective would have been a joke. But fortunately Happy birthday dear academie does. The Antwerp Six are honored with an alley full of pictures that lead into an oval room full of designs of the Antwerp Six + Martin Margiela. One of the highlights in this room is the catsuit made by Dirk van Saene. I had to look twice to see that the whole garment was painted. A trompe l'oeil. 

Dirk van Saene 1990-1991
Foto: Mirjam de Witte

Dirk van Saene 1990-1991
Foto: Mirjam de Witte

De ontwerpen staan opgesteld op een podium, als een soort altaar. Daardoor zie je de achterste creaties niet van dichtbij. Jammer. Op deze manier zie je een kunststof jas met opblaasbare delen die spierballen moeten voorstellen van Walter van Beirendonck niet goed. Terwijl zo'n stuk er toch om vraagt goed bestudeerd te worden. Überhaupt vragen de ontwerpen van deze Zes erom goed bekeken te worden. Je wilt weten waarom Dirk Bikkembergs en consorten zo goed zijn. Dan is het extra jammer dat ook de achterkant niet te zien is. En dat terwijl een jurk van Minju Kim (winnaar van de H&M Design Award 2013) gewoon aan te raken is, niet dat ik dat gedaan heb, overigens. 

Minju Kim 2013
Foto: Mirjam de Witte

The designs are placed on a stage, like a shrine. In that way it is impossible to see the creations in the back up close. That's a shame. You can't see the plastic jacket with inflatable muscles of Walter van Beirendonck. While this piece asks for a better inspection. Anyway, you would like to see the designs of the Antwerp Six very good because you want to know why they are so good. It is a pity that is not possible to see the back. Strangely enough you can touch a dress of Minju Kim (winner of the H&M Design Award 2013) not that I did that, of course.





Ook jammer, dat een van de topstukken: de opblaasjurk van Manon Kündig een beetje is weggemoffeld aan het einde van de tentoonstelling. Aan de andere kant zorgt het ook voor een leuke verrassing. Waar komt het geluid van ontsnappende lucht vandaan?  
Het lijkt alsof er niet goed is nagedacht over de opstelling van sommige stukken. 

Also a shame; one of the highlights: the blow-up-dress of Manon Kündig is a bit smuggled away at the end of the exposition. However like this the dress comes as a nice surprise. Where does that sound of escaping air come from? It seems that there hasn't been enough thought about the arrangement of the designs. 

Manon Kündig 2011 Blow Job
Foto: Mirjam de Witte

Manon Kündig 2011 Blow Job
Foto: Mirjam de Witte

Happy birthday dear academie laat goed zien welk talent de afgelopen vijftig jaar zijn/haar opleiding heeft genoten aan de academie. Het laat ook zien dat mode kunst is. Toen directeur Mark Macken in de jaren zestig bedacht dat er een modeafdeling moest komen op de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten was daar kritiek op. Mode zou niet binnen een traditionele kunstacademie passen. Met deze, toch wel kleine expositie, wordt in één klap bewezen dat de modeacademie er thuishoort en er niet is weg te slaan.  

Happy birthday dear academie shows which talent came from the academy the past fifty years. It also shows that fashion is art. When director Mark Macken decided in the sixties that there should be a fashion department at the Koninklijke Academie voor Schone Kunsten there was criticism. A traditional art academy wasn't the place for fashion. But this, however small retrospective, proves that fashion belongs at the academy en isn't going anywhere. 

Dries van Noten 1981
Foto: Mirjam de Witte

Al met al is Happy birthday dear academie de reis naar Antwerpen waard. De opstelling is misschien wat verwarrend en onbevredigend. Zo is bij de films in de tijdlijn en de rangschikking van de ontwerpen van de Zes de vorm belangrijker dan de inhoud. Terwijl het daar toch om gaat in een tentoonstelling. Aan de andere kant is het mooi om te zien dat bijna iedere modeontwerper, hoe groot nu ook, ooit is begonnen als student. Dat er hoop is voor iedere creatieve geest. Dat er al heel veel gemaakt en verzonnen is, maar dat de tijd steeds voor nieuwe invalshoeken en stromingen zorgt. Het is een bonte verzameling tentoongestelde ontwerpen. Je valt van het ene jaar in het andere. Van het ene idee in het andere concept. 

All in all Happy birthday dear academie is worth the trip to Antwerp. The arrangement might be confusing and unsatisfactory. For example at the movies in the timeline and the exposition of the designs of the Six the form is more important than the content. Strange, because content is essential in a retrospective. On the other hand it's nice to see that almost every fashion designer started as a student. That there is hope for every creative soul. That already there has been made a lot and a lot has been created, but the time we live in provides new angles and currents. The retrospective is a motley collection of designs. You step from one year in the other. From one idea in the other concept.  

Marina Yee 2009
Foto: Mirjam de Witte

En wat het poosje rijden naar de Belgische stad nog meer waard maakt is het feit dat de tentoonstelling niet stopt als je het museum uit loopt. In dezelfde straat zit de winkel van Dries van Noten. In een paar stappen bestrijk je meer dan dertig jaar; van opleiding naar eigen label en winkel. Mooier kan het bijna niet. En daar stopt het nog niet. Op verschillende plekken in de stad staan containers op elkaar gestapeld met daarop gigantische foto's van ontwerpen van bijvoorbeeld Walter van Beirendonck. Antwerpen staat in het teken van de modeacademie en viert de verjaardag groots mee. Dear academie, nog vele jaren. 

En the fact that the retrospective doesn't end when you get out of the museum makes the effort even more worth it. In the same street the shop of Dries van Noten is situated. In a few steps you cover more than thirty years; from his education to his own label and shop. It couldn't be better. And that is not where the celebration ends. On different locations in the city are containers piled up with gigantic pictures of the designs by for example Walter van Beirendonck. Antwerp is dominated by the fashion academy and celebrates it's birthday. Dear academie, congratulations.