Alaïa

Waar: Palais Galliera in Parijs
Prijs: 8,-
Periode: 28 september 2013 tot en met 26 januari 2014
Waardering: ***** van de *****

Er mochten geen foto's worden gemaakt.
It was not allowed to take pictures.
Foto: Mirjam de Witte

Ga nu! Pak de trein, de auto of het vliegtuig naar Parijs, zo snel mogelijk. Ren naar het Palais Galliera. Koop een kaartje en vergaap je zonder enige vorm van gêne aan de prachtige jurken van Azzedine Alaïa. Gauw, hup, nog sneller, want het kan nog maar tot 26 januari en het is echt de moeite waard. 

Go now! Take the train, the car or a plane to Paris, as soon as possible. Run as fast as you can to the Palais Galliera. Buy a ticket and gaze at the beautiful dresses of Azzedine Alaïa. Quickly, go, a little bit quicker, because the exposition closes on the 26th of january and it's really worthwhile.

Vanaf het moment dat ik binnenkom door de dikke zwarte gordijnen en de expositieruimte tot me neem kan ik alleen nog maar oooooh en aaaaah zeggen. Wat mooi! Wat is Azzedine Alaïa goed en wat heeft hij een hoop liefde voor het vrouwelijk lichaam. De ene jurk is nog scherper gesneden dan de ander. Naadloos op het lichaam als een tweede huid. Langzaam schuifel ik samen met een hoop kleine Parijse dametjes langs de creaties. Langs een jurk van geperforeerd leer, langs jurken met capuchons, langs korte jurken van wol met een taille waar je u tegen zegt. Het werk van Alaïa wordt getoond op doorzichtige poppen in een donkere ruimte, maar elke jurk is prachtig uitgelicht en van top tot teen goed te bewonderen. En dat ze te zien zijn op poppen doet niks af aan hoe sexy de jurken zijn. Vooral de rits-jurk heeft niet eens een lichaam nodig om sensueel te zijn. 

From the moment I walk into the exhibition room through dark heavy curtains the only thing I can say is oooooh and aaaaah. Extraordinary. What an exceptional designer is Azzedine Alaïa and it shows that he has a lot of love for the female body. One dress cut even sharper than the other. The dresses are like a second skin. Slowly, I pass the creations with a lot of little Parisian ladies on each side. We pass a dress of perforated leather, hooded dresses, we pass short dresses made of wool with a waistline as sharp as a knife. The work of Alaïa is shown on transparent dolls in a dark room, but every dress is wonderfully highlighted and you can see them well from top till toe. And the fact that they are shown on dolls doesn't diminish the sexiness of the dresses. The zip-dress doesn't even need a body to be sensual. 

Verschillende werken met onder meer de rits-jurk.
Several dresses including the zip-dress.
Foto: Mirjam de Witte

Elke boerenpummel kan zien dat dit vakwerk is, gemaakt met liefde voor de vrouw en haar vormen. En die boerenpummel liep ook daadwerkelijk door het Palais Galliera; een mollige Fransoos met bosgroene kleding en dito pet. Zijn vrouw hield maar niet op met zeggen: c'est magnifique, non? C'est magnifique. C'est magnifique, non? Tot hij uiteindelijk zei: oui c'est très spécial. 

Every yokel can see that this is craftsmanship, made with love for women and the female form. And the yokel was really walking trough the Palais Galliera; a chubby Frenchman wearing forest green clothing and ditto cap. His wife wouldn't stop saying: c'est magnifique, non? C'est magnifique. C'est magnifique, non? Until he finally said: oui c'est très spécial. 

Even kort: wie is Azzedine Alaïa? Hij werd in 1939 geboren in Tunesië  Vertrok al jong naar Parijs. Werkte voor verschillende grote merken. Begint in de jaren 80 voor zichzelf en wordt omarmd door Tina Turner en Naomi Campbell. Hij is een klein mannetje met een zwak voor grote vrouwen. Zo ontwierp hij kleding voor de gigantische Grace Jones. Ook haar jurken zijn te zien in het Palais, als je daar naast staat voel je je behoorlijk klein. 

Briefly: who is Azzedine Alaïa? He's born in 1939 in Tunisia. Left at a young age for Paris. Worked for several big branches. Starts his own label in the eighties and is loved by Tina Turner and Naomi Campbell. He is a short man with a soft spot for large women. He designed for the great Grace Jones. Her dresses are shown in the Palais, if you stand next to those you feel really small. 

Oranje jurk van Grace Jones.
Orange dress of Grace Jones.
Foto: Mirjam de Witte

Na vier zalen vol heerlijkheden is het nog niet klaar. Met je kaartje mag je naar de overkant van de straat; naar het Musée d'Art Moderne. Daar in de Matisse-zaal staat nog meer werk en niet zomaar wat. Ze hebben het beste tot het laatst bewaard. Je komt binnen en dan sta je bovenaan een trap met daar beneden een jurk, nou jurk, een kunstwerk, zo prachtig. Je moet even je hart vasthouden als je door de deur stapt. Een grijze wijd uitlopende creatie bewerkt met rondjes van zilverdraad. En deze jurk staat er niet zomaar, ze staat onder La Danse Inachevée van Henri Matisse. 

The four rooms filled with delights is not even all there is. Your ticket gives access to the Matisse-lounge in the Musée d'Art Moderne on the other side of the street. They saved the best for last. When you enter you're on the top of the stairs and downstairs stands a dress, well dress, it's more a piece of art, so sumptuous. Hold you're breath before you go through the door. It's a grey flared creation edited with silver wire. And this dress is not just standing there, it's on display underneath La Danse Inachevée of Henri Matisse. 

Leer is voor Alaïa, wat hout is voor een timmerman staat te lezen onder een jurk met een lijfje van leer dat eruit ziet als zijde zo zacht. Hoe lekker zou dat zitten? Dat wil je toch nooit meer uittrekken? Van wie is deze jurk? Dat vraag je je toch af als je ernaar kijkt en er gaan nog wel meer vragen door mijn hoofd waar ik geen antwoord op krijg. Hoe duur is zo'n creatie? Hoeveel uur werk zit erin? Dat staat er allemaal niet bij en het valt ook niet op te zoeken in het boek over de tentoonstelling. Een klein smetje dus op deze expositie waar je absoluut naartoe moet. Of had ik dat al gezegd?

Leather for Alaïa, is like wood for a carpenter reads under a dress with a body made of leather but looks as soft as silk. How nice must it be to wear that? You never want to get out of it, I guess? Who owns this dress? That and a lot more questions go through my head. Questions that don't get answers. What is the prize for a dress like that? How much hours of work is in one dress? The information cannot be found on the retrospective and not in the book about the exposition. It's a little flaw on an exhibition that's perfect and you should go there. Or did I say that already?

Foto: Marc-Jan van Gent

Fong Leng - Fashion & Art

Waar: Amsterdam Museum 
Prijs: € 11,-
Periode: 13-12-13 tot en met 16-03-2014
Waardering: * van de *****

Japon Klaproos 1972
Japon Rups 1975
Foto: Mirjam de Witte

Als Rotterdammer hoor ik een hekel te hebben aan Amsterdam. Sterker nog de naam van de hoofdstad mag ik niet uitspreken; je zegt 020. Ik mag er eigenlijk nooit heen en alles wat er vandaan komt, hoor ik bijvoorbaat helemaal niks te vinden. Nu ben ik geen rasechte Rotterdammer (wel met hart en ziel, maar dat daargelaten) en ik heb nooit een hekel gehad aan Amsterdam. Ik heb er zelfs even gewoond, ik ga er graag heen om te winkelen en er zijn goede musea. En toch, waar de Rotterdammer een beetje te veel 'niet lullen, maar poetsen' heeft, heeft de Amsterdammer een beetje te veel 'poeha om niks'. Zo is het ook met de tentoonstelling Fong Leng - Fashion & Art. De bladen en kranten stonden vol over de 'grande dame' van de Nederlandse mode. De tentoonstelling werd een eerbetoon genoemd. Nou, dat moest wat zijn. Op een druilerige vrijdag toog ik naar de hoofdstad om in het Amsterdam Museum welgeteld twee zaaltjes met ontwerpen te vinden. U leest het goed: twee zaaltjes.

As a Rotterdammer I'm supposed to abominate Amsterdam. I should not say the name of the capital; you're supposed to say 020 (the area code). I should never go there and everything that starts there I'm supposed to think is stupid. I am not a born but raised Rotterdammer and I've never hated Amsterdam. I even lived there once, I like to go there to shop and there are good museums. And yet where the Rotterdammer has too much a don't talk, just work attitude, the Amsterdammer makes too much fuss about nothing. And that is how it is with the exposition Fong Leng - Fashion & Art. The magazines and newspapers wrote that it is a homage. Pages were filled about the 'grande dame' of the Dutch fashion world. That has to be something. So, on a drizzling friday I went to the capital to find in the Amsterdam Museum two rooms with designs. Yes, there is nothing wrong with your eyes: two rooms. 

Een van de twee zalen.
Foto: Mirjam de Witte

Laat ik duidelijk zijn: Ik wil het werk van Fong Leng en de invloed die zij heeft gehad op de Nederlandse mode geen 'poeha om niks' noemen, maar de tentoonstelling wel. De invloed van de Chinees-Nederlandse ontwerper komt op deze manier niet over. Haar creaties worden niet in een perspectief of tijdsbeeld geplaatst. Zwarte muren, grind op de vloer en daarin het werk van Fong Leng, een video geprojecteerd op de muur met wat foto's, een uitleg over het leven van de ontwerper en dat was het. Toen ik de tweede zaal uitliep was ik verbaasd: Huh?! Was dit het? Het mooie is wel dat de tentoonstelling wordt omlijst door drie nummers. Ik kwam binnen bij Isn't she lovely van Stevie Wonder en daar ging ik ook weer mee naar buiten. Dat noem ik goede timing.

Let me be perfectly clear: I'm not saying the work of Fong Leng and the influence she had on Dutch fashion is too much fuss about nothing but the exposition is. The influence of the Chinese-Dutch designer isn't made clear. The creations are not put in perspective or in an era. Black walls, gravel on the floor and the work of Fong Leng in it, a video projected on a wall with some pictures, an explanation on the wall about the life of the designer and that was it. When I walked out of the second room I thought: Huh?! This was it? The nice thing is that the exposition comes with a soundtrack of three songs. I walked in with Isn't she lovely by Stevie Wonder and I also walked out with it. That's what I call good timing.    

Luipaardmantel 1973
Foto: Mirjam de Witte

Het wordt mij ook niet duidelijk waarom juist deze in Rotterdam geboren ontwerper in het Amsterdam Museum te zien moet zijn. Hoe belangrijk was zij dan voor de stad? Laat foto's zien van Amsterdam met daarin Fong Leng, haar studio en natuurlijk Mathilde Willink; de vrouw die een bijzondere verschijning was in de hoofdstad dankzij de creaties van Fong Leng. Laat dat zien!  

It also doesn't become clear why this born in Rotterdam designer belongs in the Amsterdam Museum. Why was she important for the city? Why not show pictures of Amsterdam with Fong Leng in it, her studio and of course Mathilde Willink; the woman who was an extraordinary appearance thanks to the creations of Fong Leng. Show it! 

Rode geplisseerde japon 1978
Foto: Mirjam de Witte

Echt, het werk van Fong Leng is prachtig. Het zit fantastisch in elkaar en het heeft haar handtekening. Niemand anders zou dit gemaakt kunnen hebben.  Zij is de enige in haar soort. Ze is uniek en dat vraagt om een unieke expositie. Niet dit dertien in een dozijn debacle. "Ik mis de mode niet. Ik vind de modewereld van nu maar saai," zei Fong Leng in de Volkskrant. Als dat zo is, dan vraag ik me af wat de vrouw die een modeshow gaf in het voetbalstadion in Eindhoven voor 20.000 mensen, als ze heel eerlijk is, nou echt van deze tentoonstelling vindt.

Really, the work of Fong Leng is beautiful. It's fantastically made and it has her signature. Nobody else could have made these cloaks and gowns. She is one of a kind. She is unique and that asks for an unique exhibition. Not this dime a dozen fiasco. "I don't miss fashion. I find todays fashion world quite boring," said Fong Leng in the newspaper Volkskrant. If that's the case, I wonder what the woman who gave a fashion show in a football stadium in Eindhoven in front of 20.000 people, really thinks about this exposition.  

Chanel: de legende

Waar: Gemeentemuseum Den Haag
Prijs: € 14,50
Periode: 12-10-2013 tot en met 02-02-2014
Waardering: **** van de *****

Mevrouw Chanel
Foto: Mirjam de Witte

Goh, wat is ze zwaar. Zwaarder dan ik dacht, maar wat is ze mooi afgewerkt en wat voelt ze zacht. Wat moet het heerlijk zijn om haar in de kast te hebben hangen. Te weten dat ze er altijd is. Als je het moeilijk hebt of als het goed met je gaat. Ze is er voor je. Het zwarte jasje van Chanel. Het hoogtepunt van de tentoonstelling Chanel: de legende is toch wel het aantrekken van het Chanel-jasje. Ze voelde gelijk goed, als een tweede huid. Dieptepunt van de tentoonstelling? Ik moest haar ook weer uittrekken.

Gosh, she's heavy. Heavier than I thought, but she's beautiful and so soft. It must be lovely to have here in your closet. To know she's always there. When you're having a bad day or when everything is fine. She's there for you. The little black Chanel jacket. It's the highlight of the exposition Chanel: the legend wearing the Chanel jacket. She felt immediately right, a second skin. The most dreadful thing of the exposition? I couldn't take her home. 

Zo gelukkig…
Foto: Willemijn van Grinsven

Maar laat ik niet alleen vertellen over het jasje. Er was natuurlijk meer. Veel meer. Er waren jurken, sieraden en nog meer jasjes. De tentoonstelling voert langs alle jaren van Coco Chanel. Het vertelt haar verhaal en legt uit hoe zij het leven van menig vrouw heeft veranderd. Van bijvoorbeeld Marlene Dietrich. Haar kleding hangt in Den Haag. Twee iconen samengevat in één mantelpak. 

But there was more. A lot more. There were dresses, jewelry and more jackets. The exhibition takes you on a journey through the years of Coco Chanel. It tells her story and explains that the designer changed the lives of many women. For example the life of Marlene Dietrich. Some of her Chanel outfits are in The Hague. Two icons summarized in one suit.  

Het startpunt is de jaren twintig. Een aantal simpele, maar daardoor juist prachtige creaties staat achter glas.Terwijl ik een zwarte jurk uit de begintijd van Coco bekijk, verzucht een vrouw naast mij: "You can wear that today." En daar heeft ze gelijk in. De ontwerpen van Chanel zijn tijdloos. Dat is een van de krachten van Chanel. Een andere kracht is dat de Française alle rangen en standen aanspreekt. In het Haagse museum lopen dames die eruit zien alsof ze een flink aantal Chanelletjes in de kast hebben hangen. Er lopen hordes Libelle-vrouwen rond en niet te vergeten de artistieke homo. Allemaal geïnteresseerd in Coco en dat jaren na haar dood. Het is knap. 

The starting point is the twenties. Some simple and in that way beautiful creations are behind glass. While I'm looking at a black dress a woman next to me sighs: "You can wear that today." And she is right. The designs of Chanel are timeless. That is one of the strengths of Chanel. Another strength is the fact that the French designer addresses people of all walks of life. In the museum are women that look like they can afford a Chanel or two. There are hordes of Libelle-women and let's not forget the artistic gay-man. All of them interested in Coco, years after her death. Well done. 

Gérard Pipart voor Nina Ricci 1971
Foto: Mirjam de Witte

Na een ruimte met sieraden volgt een grote zaal met alleen maar zwarte jurkjes. Niet ontworpen door Chanel, maar door designers die inspiratie kregen door het zwartje jurkje van Coco. Dat laat goed zien wat Chanel heeft betekend en nog steeds doet, maar deze ode aan the little black dress zorgt er ook voor dat het gevoel me bekruipt dat ik hier maar weinig echte Chanel te zien krijg. 

After a room filled with jewelry comes a big area with only black dresses. Not designed by Chanel, but by designers that were inspired by Coco's black dress. It shows what Chanel meant and still does, but this ode to the little black dress also makes me feel that there are not a lot of real Chanel creations on display at this exposition. 

The Little Black Dress
Foto: Mirjam de Witte

En dat gevoel blijkt te kloppen. Er hangen nog wat minder geslaagde Chanel-creaties door Karl Lagerfeld. Onder meer een geel pailletten-jasje en dat terwijl Lagerfeld zoveel moois heeft gemaakt in de dertig jaar dat hij de scepter zwaait in het Franse modehuis. Hij weet perfect de kracht en het gevoel van Chanel te verwoorden of moet ik zeggen verkleden? Dan zijn er nog wat mantelpakjes gemaakt door onder anderen Max Heymans, topscorer op het gebied van het kopiëren van Chanel. En dat hij het niet zelf had bedacht stak hij niet onder stoelen of banken. Hij noemde deze ontwerpen doodleuk à la Chanel. 

That feeling appears to be right. There are some less successful Chanel creations by Karl Lagerfeld. For example a yellow jacket. Not one of the best designs of Lagerfeld. A pity because Karl made beautiful things in the thirty years he is head of the French fashion house. He knows as no other what the strength and feeling of Coco was. Further there are suits made by among others Max Heymans. He loved to copy Chanel. He even called his work: à la Chanel.  

Chanel door Lagerfeld 1991
Foto: Mirjam de Witte

Rest nog de vraag moet je hier heen? Het antwoord is kort en simpel: ja. Al is het alleen maar om eens in je leven een Chanel-jasje te dragen. 

Than there's only one question that remains: is it necessary to go to Chanel: the legend? The answer is simple: yes. Even if it's only to wear a Chanel jacket just for once in your life.